Opgegroeid in de jaren ’70 en ’80 tussen Heverleebos, de velden waarvan de grond nog met paard doorploegd werd, de dieren, planten en bloemen is het haast een evidentie dat de verbondenheid met de natuur nog zo intens aanwezig is.
Het planten, opgroeien, vrucht dragen en vergaan is zo gelijkend bij wat ik voel als er vanuit een idee, dat verwijlt in de Stilte, zich het tastbare manifesteert. Uiteindelijk wegdragend naar wie er door geraakt wordt.
De levenskracht is immers zo algemeen, niet expliciet, dat het me noodgedwongen brengt tot het gebruik van zachte kleuren tot de allesomvattende kleur van wit.
